Naked zero

(၁)
ကိုယ္ဆိုတဲ့ သုညက ေကြ႕ေတြဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း နစ္မလို ျမဳပ္မလို ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေလွာ္တက္ကို မေျပာင္းတဲ့သူ...
ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ အမွန္တရား ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေအာင္းေၾကာင္း သက္ေသသက္ကာရ ထူေထာင္ဖို႔ အူမေတြ သီလေတြ ခ်ိန္ကိုက္မေနတဲ့သူ...
ကိုယ္တိုင္တည္ထားတဲ့ သစၥာဆိုတာ ဘယ္အရပ္မ်က္ႏွာရဲ့ ဘယ္အစက္အေျပာက္ကေန အနက္ေကာက္ပါေစ တစ္လံုးတစ္ပါဒ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္မရွိပဲ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ တိက်တဲ့သူ...
ကိုယ္နားလည္ထားတဲ့ ဘဝဆိုတာ သည္ေန႔ၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေပမယ့္ မေန႔ကကို ျပန္စဥ္းစားရင္ ေနာင္တတရား တစ္ေစ့တစ္ေပါက္ေလးမွ အစြန္းမခံႏိုင္တဲ့သူ...
ကိုယ္ေျပာေျပာေနတဲ့ တန္ဖိုးဆိုတာ ေငြစကၠဴ၊ ဒင္းဂါးျပား၊ cheque ၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္း အားလံုးစုတ္ျဖဲ မီးေလာင္တိုက္သြင္း ေသာ့ခတ္ခဲ့ၿပီးမွ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သာေစတဲ့သူ...
ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲက အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာက တစ္ေယာက္ေတြ ပိေတာက္ေတြ နားမလည္ေပမယ့္ အတိတ္ေတြ အရိပ္ေတြ ထိုးေကာ္တူးဆြမေနပဲ ဟိုး အေရွ႕ကို တည့္တည့္မ်က္ႏွာမူ လက္တြဲခ်င္းခိုင္ခိုင္ ျမဲမယ့္သူ...
ကိုယ္ေပါင္းဖက္ခ်င္တဲ့ ထာဝရဆိုတာက မင္းစြန္႔ခြာသြားတဲ့ ညေနက သံသရာကိုမေၾကာက္ အဖန္ေတြဆက္ခဲ့တာေတာင္ ဗိုက္ေအာင့္သက္သာပါမယ္ဆိုတဲ့ ေဆးေတြ on ခံရၿပီးေနာက္ ႏိုးထလာတဲ့ မနက္မွာ မင္းမ်က္ႏွာမွ မျမင္ရရင္ ထပ္တစ္ေခါက္ျပန္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အဆံုးအမကို ေတာ္လွန္ ငရဲတြင္းထဲပဲ ဝဲေနခ်င္တဲ့သူ...

တနဂၤေႏြည

အံု႔မိႈင္းမိႈင္းဆန္လြန္းတယ္။

မနက္ျဖန္က တစ္ပတ္စာအသစ္

လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။

ႀကိဳဆိုသူေတြက ဥၾသဆြဲေနၿပီ။

လက္ထဲဆြဲကိုင္လို႔မရတာ

အဲ့ဒီ တယ္လီဖုန္းပဲ။

Holiday ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့ေန႔ေတြနဲ႔

Stress ေတြနဲ႔အတူ အိပ္မက္ေတြပါ ေဝးကုန္တယ္။

ေဆာက္ၿပီးတာနဲ႔ေပ်ာက္သြားတယ္။

ဘယ္တန္ခိုးရွင္လဲ ဆိုတာ အေျဖသိဖို႔

ဘယ္ key ကိုႏွိပ္ရမွာပါလဲ…

1^st October, 2006 (10:07 PM )

သႀကၤန္

က်န္ခဲ့ၿပီ
ႏွစ္အပုပ္အသိုးနဲ႔
ႏြမ္းညစ္ညစ္အေတြးေတြ။
ဟန္ေဆာင္ေသြးေတြ
မ႑ပ္ေရွ႕မွာ ခြာခ်ထားခဲ့ၿပီ။
ေရပတ္ခံမယ့္သူေတြအတြက္
ေရေလာင္းမယ့္သူရွိတယ္၊
က ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္
ဆိုမယ့္သူရွိတယ္၊
ခ်မ္းတဲ့သူေတြအတြက္
ဖက္ထားမယ့္သူရွိတယ္။
ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ အကြက္အကြင္း
lever ကိုေလွ်ာ့ပါ၊
လံုျခံဳေရးေတြ မျမင္မိတဲ့
ကဆုန္ေပါက္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြရွိတယ္၊
လမ္းမွာပိတ္ရပ္ရင္
နည္းနည္း သည္းခံပါ၊
'သႀကၤန္မို႔ပါဗ်ာ'...
အထူးျပင္ဆင္ထားတဲ့
ငါတို႔ရဲ့  စက္ကေလးနဲ႔
ဖြင့္ထားတဲ့ exhaust ရဲ့ အသံ
သည္ရက္အတြင္းေတာ့
အာျပဲဦးမွာပဲ...
ဧရာဝတီျမစ္ထဲကေရ
အရမ္းေအးပါတယ္...
တြင္းထဲကေရ
အလ်င္မီေအာင္ မဆုပ္ႏိုင္ဘူး။
အေသကဲလို႔ ခ်မ္းလြန္းမွေတာ့
ေကာ္ဖီလည္းမတိုးေတာ့ဘူး...
ၿမိဳ႕ရဲ့ တခ်ိဳ႕ေဒသ
ၿငိမ္သက္လြန္းတယ္
အတာရဲ့ အနံ႔အသက္
မျဖန္႔က်က္ႏုိင္ဘူး။
ထြက္ခဲ့ၾကပါ...
သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔
ရိုးရာရဲ့ ဓေလ့တစ္ခုကို
အေတြ႕အျမင္သစ္ ယူလုိက္စမ္းပါ။
ဒါ ငါတို႔ရဲ့
စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ကို  အေရသစ္လဲမယ့္
ႏွစ္ဆန္းကာလေလ..
'မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ'

16th April, 2006