မုန္တိုင္းလို လိႈ္င္းလို ၾကမ္းလည္း ထန္လည္း
ဝါးထိုးကူတဲ့သူေတြပဲ ေပါခဲ့တယ္။
မ်က္ရည္မက်ဘူး မေျပာလိုဘူး
အျပံဳးမပ်က္ဘူး မာန္မတက္လိုဘူး
ကပ္လ်က္လိုက္လာတဲ့ မိုးေရေတြေအာက္
ဒိုက္သေရာေတြၾကား ေမ်ာတဲ့အခါေမ်ာ
မခ်ိဳးေကြ႕ခ်င္တဲ့ ျမစ္က်ိဳးအင္းနဲ႔လည္းေတြ႕
ေက်ာခ်င္းလည္း ကပ္ခဲ့ရ၊ လက္ခ်င္းလည္း ယွက္ခဲ့ရ။
ဆိပ္ကမ္းရဲ့ ဥၾသသံေတြေျပာင္းတိုင္း
နာရီသံပတ္ကို လက္ညိႇဳးထိုး အေမာစို႔
ဒါေပမယ့္လည္း
ကိုယ္ထဲက ေသြးဥေတြ တစ္ေရာင္တည္း နီေနသမွ်
တိမ္မည္းေတြတိုင္းမွာ ေငြေရာင္အနားကြပ္ရွိတယ္။
16th March, 2013 (9:54 PM)
Posts
3 comments:
ဒီကဗ်ာေလးက အဓိပၸါယ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ႀကိဳက္တယ္။။။။။။။။။။။။
ဒီကဗ်ာေလးက ႀကက္သီးထေအာင္ ခံစားရတယ္။ စာလံုးေတြ လွတယ္။
ေသခ်ာတယ္ လက္ရည္လံုး၀မက်ဘူး။
ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ျခင္းေပါ့။
ေအာက္ကစာသား "ကိုယ္ထဲက ေသြးဥေတြ တစ္ေရာင္တည္း နီေနသမွ်
တိမ္မည္းေတြတိုင္းမွာ ေငြေရာင္အနားကြပ္ရွိတယ္။" အရမ္းခိုက္မိတယ္။
Post a Comment