On the silver lane

သူမေျခလွမ္းေပါင္း မ်ားစြာကိုလွမ္းခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုတာ ေရတြက္ဖို႕ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွမ္းခဲ့ၿပီ။ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ မိုင္တိုင္အခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ သူမလာခဲ့ေသာလမ္းက ရွည္လ်ားလြန္းလို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်လာခဲ့ၿပီ။ သူမအရမ္းကို ေမာပန္းေနပါၿပီ။ သူမဘယ္ေလာက္ ေဝးေဝးကို ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာ သူမကိုယ္သူမလည္း မေသခ်ာ။ သူမက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေဝးကို သြားခဲ့လို႔ သူမရဲ့အိမ္က ဘယ္ေလာက္အေဝးမွာ က်န္ခဲ့မွန္း သူမ မသိေတာ့။ သူမေရွ႕က မ်က္စိတစ္ဆံုးမွာေတာ့ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ အိမ္ျခံမ်ားအလယ္မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးလွဲေလ်ာင္းေနေသာ ေငြလမ္းမႀကီးသာ ရွိသည္။ သူမသြားခ်င္တာ ထိုလမ္းမႀကီး၏ ေဘးဝဲယာက အမွတ္တစ္ခုလား၊ ထိုလမ္းမႀကီး၏ အဆံုးလား။ သူမ၏ေနာက္ေဝးေဝးတစ္ေနရာမွာေတာ့ အေဆာက္အဦး ျမင့္ျမင့္မားမားမ်ား လွလွပပ စီခ်ထားေသာ ႐ႈပ္ေထြးေမာပန္းစြာ တက္ၾကြေနေသာ ေဒသတစ္ခုရွိလိမ့္မည္။ ထိုေဒသတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ သူမ၏အခန္းကို ျပန္ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပန္လွမ္းရဦးမည္။ သူမ၏အိမ္ကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ အေျဖရွိလ်က္ သူမမသိခဲ့ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းမႀကီးေပၚကေနေတာ့ သူမအိမ္ကိုျပန္ဖို႔ ဘယ္အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူရမယ္ဆိုတာ ကိုပင္သူမမသိပါ။ သူမ၏နားထင္ႏွင့္ ပါးျပင္မ်ားတြင္ စိုစြတ္လာေနေသာ္လည္း သူမလက္ဖမိုးမ်ားျဖင့္သာ ပြတ္သပ္ခ်ေနမိုသည္။ ထိုစိုစြတ္မႈသည္ အေရျပားမွလာသလား မ်က္ဝန္းအိမ္မ်ားမွ လာသလား သူမမသိေသာ္လည္း သူမေျခေထာက္မ်ားကေတာ့ ဆက္လွမ္းလ်က္သာရွိသည္။

                       ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

                                                                              

လြန္ခဲ့ေသာသံုးႏွစ္၏ အေရွ႕ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားျခင္းႏွင့္ ထိုမွရေသာ ေမာပန္းျခင္း ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္ သူမ မရင္းႏွီးခဲ့ပါ။ ရင္းႏွီးဖို႔လည္းမႀကိဳးစားခဲ့သလို အဓိပၸါယ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကို နားလည္ႏိုင္ဖို႔လည္းမၾကိဳးစားခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္မ်ားက သူမသည္စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ထပ္ပံုထားေသာ စာအုပ္မ်ားကိုသာ အခ်ိန္မီ ဖတ္ၿပီးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေမာပန္းခဲ့ ရသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမသည္ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ထိုအခ်ိန္က ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ၾကည့္႐ႈေနရၿပီး ပိုမိုဆန္းျပားေသာ အေျခအေနမ်ား ၾကားတြင္မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနရသည္။ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔ ရပ္တည္ရာကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔တစ္ခ်ိန္က သီအိုရီ မ်ားက သူမကို အေထာက္အပံ့ ေပးသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း မျပည့္ဝေသးေသာ အသိပညာထဲသို႔ ေတြ႔ၾကံဳရသမွ် အျဖစ္အပ်က္မ်ား၏ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျခင္းျဖင့္ သူမေနာက္ရက္မ်ားသို႔ ေရွ႕ဆက္ေနရသည္။ ထိုအခါမွာမွ ခက္ခဲစြာႀကိဳးစားခဲ့ရဖူးေသာ စာဖတ္ျခင္းအလုပ္သည္ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူလွေသာ အဆင့္ဟု နားလည္လာရသည္။

ေက်ာင္းတုန္းက အပါင္းအေဖာ္ရွားပါးစြာ စာအုပ္မ်ားျဖင့္သာ ေသတပန္သက္တဆံုးရွင္သန္ေတာ့မလို လူမႈေရးရာညံ့ဖ်င္းလွေသာသူမသည္ ယခုေတာ့ တစ္နာရီအတြင္း ငါးႀကိမ္မွ ဆယ္ၾကိမ္အထိ ထထမည္တတ္ေသာ သူမေရွ႕မွ တယ္လီဖုန္းကို ကိုင္ရင္း မိခင္ဘာသာစကားမဟုတ္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူ႕အေၾကာင္းကိုယ့္ အေၾကာင္း သိဖို႔ မျဖစ္ႏ္ိုင္ေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာစြာ သို႔ေသာ္ တိက်ျပတ္သားစြာ၊ လိမၼာပါးနပ္စြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရသည္။ meeting hall စားပြဲမ်ားတြင္ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ား သို႔မဟုတ္ အႀကိဳရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံသူမ်ား သို႔မဟုတ္ ဌာနအလုိက္ ဌာနမႈးမ်ား မန္ေနဂ်ာမ်ား ဖတ္ရန္ leaflet မ်ားျပင္ဆင္ျခင္း hotel ballroom လိုေနရာတြင္ ေဟာေျပာစင္တြင္ ရပ္မည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေျပာၾကားရန္စကားမ်ားႏွင့္ မထင္မွတ္စြာ ထြက္ေပၚလာႏိုင္မည့္ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕အတြက္ short point မ်ားျပင္ဆင္ျခင္းမွစ၍ ထမင္းစားခ်ိန္ရံုးကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္လို႔ အျပင္တစ္ေနရာတြင္ ဝင္စားၾကသည့္အခါ sauce အမ်ိဳးအစားကို ေမးျမန္းမွာၾကားေပးရျခင္းမ်ား အပါအဝင္ ရံဖန္ရံခါ စံုစည္းတတ္ေသာ drunk night မ်ားအၿပီးတြင္ ေနာက္ခန္းသို႔ ကားအတြင္းရွိ မွန္မွ မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္လ်က္ ေမာင္းရကာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ထပ္အထိတက္ bell ကိုႏွိပ္ သူမထိန္းေပးထားရေသာ ပံုမက်ေတာ့ေသာ ဝတ္စံုျပည့္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္သြားပံုရေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ ေက်းဇူးတင္စကားကို နားေထာင္ရျခင္းမ်ားအထိ ခက္ခဲ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားက သူမ၏ မနက္ျဖန္မ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားႏွင့္ေလ့ရွိသည္။

ဘဝဆိုတာ? ဟူသည့္ေနာက္တြင္ အေျပာမ်ားေသာ အဆိုးျမင္ မွတ္ခ်က္မ်ား လုိက္ပါႏိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းတရားမ်ားကို သူမနားလည္ႏိုင္ဖို႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ သူမသည္လည္း ဘဝကို အေကာင္းျမင္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ‘ဘဝဆိုတာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂရုမစိုက္ဘူး’ ဆိုေသာ စကားမ်ိဳး သူမေျပာႏိုင္ခ်င္သည္၊ ေျပာႏိုင္ဖို႕ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားျပည့္ဝသူလည္း ျဖစ္ခ်င္သည္၊ အနည္းဆံုး အဲ့ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္သူမ အနားတြင္ ရွိေစခ်င္သည္။ မရွိဘူးလား၊ သူမအနီးနားမွာ အဲ့ဒီလုိ အရည္အခ်င္းႏွင့္ လူမရွိဘူးလား။ မဟုတ္ဘူး၊ မွန္နံရံ အခ်ိဳ႕မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ တစ္ဖက္ခန္းမွ အနည္းငယ္ျမင့္ေသာ အသံျဖင့္ ‘ခင္ဗ်ားတို႔ ယႏၱယားႀကီး ဘယ္လိုလယ္ပတ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနနဲ႔က…’ ေျပာေသာအသံကို သူမၾကားခဲ့ရဖူးသားပဲ။ ဒီအတိုင္းဆို သူမတကယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာက တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈမဟုတ္၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈသာျဖစ္သည္။ ထိုသူသည္ သူ၏စိတ္ႏွလံုးအတြင္းပိုင္းကို ဖြင့္အန္ခ်ျပဖို႔ ေပ်ာ့ဆင္းလာျခင္း မရွိသူျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သည္၊ အနည္းဆံုး သူမေပၚတြင္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သူမ၏အေတြးမ်ားသည္ ခန္႔သက္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ကို စဥ္းစာမိတာႏွင့္ပင္ ကပ္လ်က္ပါလာတတ္တာက ယံယံ။ ခန္႔သက္ႏွင့္ အေနနီးလို႔လား သူမအရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ လားေတာ့မသိေပမယ့္ ယံယံ ဆိုတာ သူမက ဝန္တိုစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ျမင္သင့္သည့္ သူေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူမ၏ခံစားမႈမ်ားကို တံု႔ဆိုင္းေစတာက သူမ၏ အသိစိတ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ခန္႔သက္၏ လံုျခံဳစြာ ေစာင့္စည္းျခင္က တံတိုင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယံယံ ဆိုတာက ထိုတံတိုင္းေပၚမွ သံဆူးႀကိဳးကြင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သူမရပ္တန္႔ေနဖို႔အျပင္ ဘာမွမရွိပါ။ သူမေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျပန္လာတိုင္း ဘူတာမွာ ပထမဆံုးေတြ႕ရတာက သြက္လက္စြာေျပးလာတတ္ေသာ ယံယံ၊ အဲ့ဒီေနာက္မွာ ပံုမွန္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ခန္႔သက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေဘာင္းဘီအိပ္ေဘးတစ္ဖက္မွ လက္ကို အျပင္ထုတ္ကာ ေျမႇာက္ျပမည္၊ သို႔မဟုတ္ ႏႈတ္ခမ္းကို လႈပ္ရွားသည္ ဆိုရံုသာ ျပံဳးလိမ့္မည္။ ယံယံက ဆိုင္ကယ္ကို stand အျပင္ဘက္ထုတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္သူက သူ႕ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားရာမွာသာ သူမ၏ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ဆိုင္ကယ္ carrier မွာႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေနမည္။ သူမက ရပ္ၾကည့္ေနတာကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားမည္။

သူမအိမ္ျပန္လာၿပီဆိုလွ်င္ ပထမဆံုးျမင္ခ်င္သူမ်ားထဲတြင္ ယံယံ ေရာ ခန္႔သက္ေရာ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးကို အတူတကြ ျမင္လိုက္ရလွ်င္ေတာ့ သူမ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ ႐ႈပ္ေထြးသြားရေလ့ရွိသည္။ တစ္ေယာက္က လိႈက္လွဲလို႔ တစ္ေယာက္ကႏႈတ္ဆိတ္လို႔ ခြဲျခားရန္သူမႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ မေအာင္ျမင္ပါ။ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုတတ္သူက ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုရံု၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္သူက ဆိတ္ဆိတ္ ေနတတ္ရံုႏွင့္ လံုေလာက္ေသာ္လည္း ေပါင္းစည္းျခင္းၾကားမွ ကန္႔သတ္ထုတ္ယူေနမိေသာ အထီးက်န္ျခင္းမ်ားက သူမကို ထိတ္လန္႔ေစေလ့ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ‘ယံယံ’ ‘ခန္႔သက္’ ဟူ၍ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း အပီျပင္ဆံုးေသာ ရုပ္ျပအျဖစ္ ဘူတာတြင္ရပ္ေနေသာ ပံုရိပ္မ်ားကို ပထမဦးစြာ ျမင္ေယာင္လာတတ္ခဲ့သည္။

                      ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

သူမသည္ မူလသဘဝအားျဖင့္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ ခံစားလြယ္ေသာ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူမကိုယ္သူမ တည္ေဆာက္လုိေသာ အတၱ၊ သူမကိုယ္တိုင္ အတြက္ရယူလိုေသာ ေလာဘမ်ားျဖင့္  ဤခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ္လည္း သူမအတြက္အခိုင္အမာ တြန္းအားေပးေသာ အရာမွာ သူမ၏ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းေသာ မာနသာျဖစ္သည္။ ထိုမာနသည္ ဘယ္လိုအေၾကာင္း အရာမ်ားျဖင့္ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ စတင္ခဲ့သည္ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ထူးဆန္းေသာ အေတြးအေခၚ တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူ႕ကိုအသိအမွတ္ျပဳမည့္ အရာမ်ားမရွိလ်က္ပင္ ရွင္သန္အျမစ္တြယ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူမသည္ ထြက္ေျပးလာသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္ရပ္ဝန္းေဒသမွ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ခဲ့မွန္း မသိေသာ္လည္း သူမသည္ ထြက္ခြာေျပးလ်က္သာရိွသည္။ လံုေလာက္ေသာ ေဝးကြာမႈကို ရၿပီလား၊ မရေသးဘူးလား ဟု သူမကိုယ္သူမ ေမးၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ သူမ ရပ္တန္႔ခ်င္လွၿပီျဖစ္သည္။

သူမသည္ ကိုယ္၏ ခံႏိုင္စြမ္းထက္ ပိုမိုအသံုးခ်ကာ အေမာဆို႔ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအေမာမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔ တနဂၤေႏြနံနက္ခင္းမ်ားတြင္ ေျဖေလ်ာ့သက္သာေစေလ့ရိွေသာ္လည္း  သူမကိုယ္မွေခၽြးမ်ားႏွင့္ နံနက္ခင္းေလ၏ ထိခတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေအးစက္ျခင္းမ်ားတြင္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါက ‘ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ မရွိတဲ့ေန႔က မအီမသာနဲ႔၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေန႔တိုင္း တစ္ခုခုေတာ့ ကစားျဖစ္တယ္’ ဟု ေျပာဖူးေသာ သူတစ္ေယာက္အား မေတြးေတာမိေအာင္ ႀကိဳးစားရတာ သူမစိတ္ကိုျပန္ဖိစီးေနတတ္သည္။

သူမအခန္းကို ရံဖန္ရံခါ ေရာက္လာတတ္ေသာ ကိတ္သည္ အခန္းအဝင္တံခါး၏ အေနာက္ဖက္တြင္ ကပ္ထားေသာ 10×12 film poster ကို ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ေလ့ရွိခဲ့သည္။ မ်က္စိေနာက္ရေလာက္ေအာင္ အရြယ္အစား မႀကီးမားေသာ္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ား၏ အလုပ္ဟု ခံယူေသာ ကိတ္က ‘မင္းအႀကိဳက္က ေဟာင္းလွခ်ည္လား’ ဟုေျပာကာ မ်က္ကြယ္ျပဳထားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အျပန္ သူမကို ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ျပန္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရတာပဲျဖစ္သည္။ ကိတ္အား အလုပ္ခန္႔အပ္ လစာေပးထားေသာ ကုမၸဏီမွ အေရးအပါဆံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ စာရင္းဇယားမ်ားခန္႔ခြဲမႈအတြက္ အားအင္ျဖည့္တင္းေပးေသာ အရင္းအျမစ္၏ ေနရာဟုေျပာလွ်င္ ကိတ္က ‘ငါ့ကံၾကမၼာေတာ့ မေရရာေတာ့ဘူး’ ဟု ေရရြတ္မည္လားပင္ မသိပါ။

ဘုရားေက်ာင္းသြားေသာ Sunday မ်ားတြင္ ကိတ္သည္သူမထံ ေရာက္လာတတ္သည္။ ကိတ္ ေရာက္လာေသာအခ်ိန္သည္ အမ်ားေသာအားျဖင့္ ကန္ထဲတြင္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေရစိမ္ၿပီးစ လန္းဆန္းေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္တတ္သည္။ သူမ၏ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေခၽြးစက္မ်ားျဖင့္ ေျဖသိပ္ခဲ့ၿပီးၿဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ နာရီပိုင္းအတြင္းက ေသြးရူးေသြးသန္ ေျပးေနသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့သလို သူမက ကြတ္ကီးမုန္႔ကို ပန္းကန္ထဲထည့္ကာ ကိတ္ႏွစ္သက္ေစရန္ ေကာ္ဖီကို အခ်ိဳးအစားတက် ေဖ်ာ္ေနသည္။

‘အတြင္းေရးမႈးရဲ့ ဟာ့ဒစ္က ၾကည့္စရာေတြမ်ားမ်ာပဲ’

ကိတ္ကိုလွမ္းၾကည့္လို္က္ေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာဆိုဖာရွည္ ေရွ႕စားပြဲေပၚတြင္ သူမညက အလုပ္လုပ္ထားခဲ့ေသာ စာရြက္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ apple mac book ေရွ႕ေရာက္ေနသည္။ သူမ၏ schedule မ်ား၊ data မ်ားကို ဘယ္ေသာအခါမွ စိတ္ဝင္စားေလ့မရွိေသာ ကိတ္၏ ေနာက္ေျပာင္ေသာစကားကို သူမကျပံဳးလ်က္တံု႔ျပန္ရင္း ေကာ္ဖီေမႊေနေသာဇြန္းကို ႏႈတ္ကာ basin ထဲထည့္လိုက္သည္။ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ႏွင့္ မုန္႔ပန္းကန္ကို လင္ဗန္းျဖင့္ယူကာ မီးဖိုစားပြဲမွ ထြက္လာရင္း ကိတ္ကိုျပန္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝင္တစားပံုစံကို ေတြ႕ရ၍ သူမအနည္းငယ္ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိခဲ့သည္။ လင္ဗန္းကို စားပြဲေပၚသို႔တင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ေနေသာ ကိတ္က သူမကိုေမာ့ၾကည့္ကာ

‘ဒါမင္းရဲ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ’

ေမးခြနး္လည္းမဟုတ္၊ ေရရြတ္တာလည္း မဟုတ္ပဲ အေသအခ်ာ ေျပာသည္။ သူမက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ကိတ္အေရွ႕ခ်ေပးရင္း တစ္ခြက္ကို လက္ကကိုင္ကာ ကိတ္၏ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဆိုဖာေပၚ ထိုင္လိုက္သည္။ ကိတ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ အရာမွာ ရယ္ေမာေနေသာ လူငယ္သံုးေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမေကာ္ဖီကို တစ္က်ိဳက္မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရသာေတာ့ မသိလိုက္။ ကိတ္သည္ screen ေပၚၾကည့္ေနေတာ့တာ မဟုတ္ပဲ ေခါင္းကိုညာဘက္သို႔ အနည္းငယ္ေစာင္းကာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မၾကာေသးမီကမွ သူမရပ္ေနခဲ့ေသာ မီးဖိုေနရာကိုၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ပါ၊ ကိတ္သည္ သူမအခန္းတံခါးရြက္သို႔ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ကိတ္က touch pad ကိုအနည္းငယ္ကစားလုိက္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ေနာက္ ေနာက္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေဘးေစာင္းေနရာမွ လူငယ္၏ပံုက ပိုမိုပီျပင္သြားသည္။ သူမ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ  ေရွ႕တည့္တည့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ သူမအိပ္ရာကိုသာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

သူမေကာ္ဖီခြက္ကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္၊ အိေႁႏၵမပ်က္ေစရန္ႀကိဳးစားဖို႕ျဖစ္သည္။

‘မင္းအိမ္မွာ ဝမ္းနည္းခဲ့ရတာေပါ့’

ကိတ္၏အသံႏွင့္အတူ သူမလက္ကို လာဆုပ္ကိုင္ေတာ့မွ သူမလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္တုန္ယင္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားခ်င္း ဖိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့၊ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ၊ သူမအိပ္ရာခင္းကို သူမ ပီျပင္စြာ မျမင္ရေတာ့။

‘ဒါအဆံုးသတ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒါမၿပီးေသးဘူး’

ဆိုေသာ ကိတ္၏ စကားသံအဆံုးမွာေတာ့ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္စက္တို႔ လြင့္က်သြားခဲ့သည္။ ကိတ္က သူမေဘးသို႔ လာထိုင္ကာ သူမကို ေပြ႕ဖက္လ်က္ သူမေက်ာျပင္ကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။

ယခုမွ ဓာတ္ပံုကိုပင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးေသာ ကိတ္သည္္ သူမရင္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ႏိုင္ခဲ့ရေလာက္ေအာင္  သူမကရူးသြပ္ေနတာကို ခန္႔သက္ နင္တကယ္ပဲ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေတာ္ၾကာေတာ့ ကိတ္က သူမကို ေကာ္ဖီခြက္ယူေပးသည္။ သူမကေက်းဇူးတင္စကားေျပာေတာ့

‘မင္းအႀကိဳက္က တကယ္ေျဖာင့္တာပဲ’

သူမကႀကိဳးစားျပံဳးလ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိတ္ကမ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပသည္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ကိတ္သည္ poster အားဘယ္ေသာအခါမွ ရွိသည္ဟု သေဘာမထားေတာ့ပါ။

                      ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

အထက္တန္း မေရာက္ခင္ အားရက္တစ္ခုတုန္းက သူမ ယံယံ ႏွင့္ ခန္႔သက္တို႔ သံုးေယာက္ ရုရွားမင္းသား၏ Dentation ကိုအတူတကြ ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေနာက္မၾကာမီေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ သူမတို႔၏ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းေလးသည္ထိုထဲမွ အဓိကဇာတ္ေကာင္၏ အသြင္သ႑ာန္မ်ိဳး ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု လံုးဝမထင္ခဲ့ၾကပါ။ ယခုေတာ့ သူမသည္ အခ်ိဳ႕ေသာ ညမ်ားတြင္ ေခါင္းဦးႏွစ္လံုးကို ဆင့္မွီကာ နားၾကပ္ကိုတပ္ထားရင္း အခန္းအဝင္ တံခါးရွိ ရုပ္ပံုကို ၾကည့္ေနမိတတ္သည္။ လွ်ပ္စစ္ violin သံ ထြက္ေပးလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ သူမသည္နားၾကပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ပစ္မိေလ့ ရွိသည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းေနေသာ ၿမိဳ႕၏ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေသာ အခန္းတြင္မွ သူမခံစားခ်က္ကို မထုတ္ေဖာ္ ထိန္းသိမ္းဦးမည္ ဆိုလွ်င္ သူမ ကိုယ့္ကိုကိုယ္    ညႇာတာကင္းမဲ့သူျဖစ္ေတာ့မည္။

အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာ လူႀကီးတို႔သည္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ သူတို႔၏ ေက်ာင္းသားဘဝမ်ားကို ေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားဟု တင္စားကာ မေမ့ႏိုင္ေသာ အတိတ္ပံုရိပ္မ်ား အျဖစ္လြမ္းဆြတ္တတ္ၾကသည္။ သူမသည္လည္း ထိုအခ်ိန္မ်ားတုန္းက အသာယာဆုံးဟု ထင္ခဲ့သည္ပဲ၊ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုကာလမ်ားသည္ အနာတရမ်ား အျဖစ္သို႔ ပံုစံေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သူမမွတ္ဉာဏ္ထဲမွ ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလ်က္ႏွင့္ပင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရေသာ ေန႔ရက္တို႔သည္ ေက်ာင္းေန႔ရက္မ်ား၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္သည္။

သူမ၏ အႏုပ်ိဳ အလတ္ဆတ္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားသည္ ၾကည္ႏူူးတက္ၾကြဖြယ္ရာ ကုန္လြန္ခဲ့သည္မွာေတာ့မွန္ပါသည္။ သူမ၏ အခ်ိဳသာဆံုး အျပံဳးမ်ားသည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ား၊ က်ဴရွင္စာသင္ခန္းမ်ား၊ ဧည့္ခန္းစာၾကည့္ စားပြဲဝိုင္းမ်ား၊ ေဘာလံုးကြင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မ်ားႏွင့္ language lab မ်ားတြင္ ရွိခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြကုန္လြန္သြားၿပီးေသာ ေနာက္တြင္ေတာ့ ထိုမသိသားစိုးရြား ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔သည္- ထိုအရာမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးခဲ့ေသာ ကတၱရာလမ္းမ်ား၊ ေျမနီလမ္းမ်ား၊ ေက်ာက္ခင္းလမ္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းလမ္းေလးမ်ားႏွင့္ ပန္းအိုးစီ လမ္းေလးမ်ားအပါအဝင္ ထိုအရာမ်ားၾကားမွ ျဖတ္သန္းကုန္လြန္ခဲ့ရေသာ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတို႔၏ ႏွင္းစက္မႈန္မ်ား၊ မိုးရာသီ၏ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မိုးေရစက္မ်ားႏွင့္ ထီးမ်ား၊ ေႏြညေနခင္းတို႔၏ ေနလံုးနီႀကီးႏွင့္ အႏွစ္သာရမဲ့ ေလၾကမ္းမ်ား ၊ ႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ႐ႈ႐ိႈက္ဖူးေနက် ရေနက် ေလထု၏ ရနံ႔ႏွင့္ အေငြ႕အသက္- ထိုအမွတ္သညာမ်ားအတြက္ သူမသည္ ခါးသက္စြာ ရင္နင့္သိပ္သည္းေနရၿပီျဖစ္သည္။

သူမတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ၾကား ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ သံေယာဇဥ္သည္ အလွပဆံုးအရာ ျဖစ္ခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအလွတရားအေၾကာင္း ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွ် စကားမစပ္မိရေလေအာင္ သိုသိပ္လွေသာ အတြင္းနက္နက္မွ အခ်ိဳ႕ေသာ မရိုးသားမႈ မပြင့္လင္းမႈမ်ားသည္ သူမတြင္မွ ဘာေၾကာင့္ပိုမို ဒဏ္ခတ္ခံရသလဲဆိုတာေတာ့ သူမမသိခဲ့ပါ။ အထက္တနး္ႏွစ္မ်ားၿပီးသြားသည့္ေနာက္ သူမသည္ ယံယံႏွင့္ ခန္႔သက္ကို ေတြ႕ဆံုရေသာ အခ်ိန္ထက္ ႏႈတ္ဆက္ေနရေသာ အခ်ိန္က ပိုမ်ားလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တြင္ဘူတာသို႔ လိုက္ပို႔ေပးသည္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ဘူတာတြင္ လာႀကိဳသည္ မတူညီေသာေက်ာင္းအသီးသီးကို ေရြးျခယ္ၾကတာျခင္း အတူတူ သူမကသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မိုင္ (၅၀၀) ေက်ာ္အေဝးမွာ၊ ၿမိဳ႕အစြန္ႏွစ္ဖက္စီမွာ တည္ရိွေသာ ေက်ာင္းမ်ားဆိုတာ ရထားတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ ခရီးေတာ့ မဟုတ္။ သူမသည္ သူမႏွလံုးသား၏ လားရာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး အေဝးသို႔ကိုယ္တိုင္ႏွင္ထုတ္ခဲ့သည္ မိုက္ရူူးရဲတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထြက္ခြာမည့္ ရထား၏ေဘးတြင္ သူမႏွင့္ယံယံက လက္တြဲလ်က္ရပ္ေနခဲ့ၿပီး ခန္႔သက္က သူမ၏ အဝတ္ေသတၱာကို သူမထိုင္ခံုေနရာေအာက္တြင္ တြန္းထည့္ေပးေနသည္။

‘ဘာလိုေသးလဲ’

ယံယံ၏ ခ်စ္ခင္စြာ အလိုက္တသိေမးခြန္း၊

‘သတိရသမွ်ေတာ့ အားလံုးစံုပါတယ္’

‘ဒီက လိုတာရွိရင္ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္မ်ာလိုက္ေနာ္’

‘အင္းပါ’

သူမေခါင္းညိတ္ရင္း ေျဖခ်ိတ္တြင္ ခန္႔သက္က ရထားေပါက္ဝမွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အခ်င္းခ်င္း ခပ္ဖြဖြ ရိုက္ခါလ်က္ျဖင့္ ဆင္းလာသည္။ သူမတို႔သံုးေယာက္သည္ အခ်ိဳ႕ေသာ စကားမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းေျပာဆိုေနရသလို ေျပာစရာမ်ား ရွားပါးစြာျဖင့္ ျပတ္ေတာင္းေနရသည္။

‘တက္ေတာ့ေလ’

ယံယံ၏ တိုးတိတ္လွေသာ တိုက္တြန္းသံ။ သူမက တြဲထားေသာ ယံယံ၏ လက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေသခ်ာဆုပ္ကိုင္ကာ အနည္းငယ္ ျဖစ္ညႇစ္လိုက္မိသည္။ သူမကိုယ္သူမ အားရွိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာပဲျဖစ္သည္။ ယံယံ၏ လက္ကိုလႊတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ခန္႔သက္က လက္ကမး္ေပးသည္၊ ခန္႔သက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း သူမ၏ႏွလံုးခုန္သံကို သတိထားမိေနသည္။

‘က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္’

ဒါသူမကို အမ်ားဆံုးေျပာေနက်စကား၊ သူမအတြက္ ခန္႔သက္၏ အပူပန္ဆံုးအရာဟု ဝန္ခံခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ။ သူမသည္ ထိုလက္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဟု သူမကိုယ္သူမ အေသအခ်ာသိလိုက္ရေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ဘူတာေရဒီယိုမွ ခရီးသည္မ်ားအတြက္ ေၾကညာသံထြက္ေပၚလာသည္။ ရထားထြက္ရန္ (၅) မိနစ္သာလိုေတာ့့သည္။

သူမသည္ထိုလက္ကို မလႊတ္ခ်င္ေၾကာင္း စိတ္ထဲမွ ဘုရားတလ်က္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ သည့္ထက္ေစာေစာက ဆုပ္ကိုင္ခဲ့ရလွ်င္ သူမလံုးဝလႊတ္မိေတာ့မွာမဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပဲေနာက္က်မွ ေရာက္လာေလသလားမသိပါ။ ထိုေန႔ကရထားဘီး စ လွိမ့္ေသာအသံသည္ သူမကို ကမာၻတစ္ျခမ္း ခြဲေပးလိုက္ေသာ ေဝးကြာမႈ၏ စတင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘူတာစႀကၤန္မွ မ်ဥ္းဝါ၏ တစ္ဖက္တြင္ရပ္လ်က္က်န္ခဲ့ေသာ စပို႔ရွပ္ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ မိုးျပာေရာင္ အတြန္႔အခတ္ေလးမ်ားကို ေဝေဝဝါးဝါးသာ ျမင္ရေတာ့သည္အထိ သူမလက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနခဲ့မိသည္။ သူမ၏ဝမ္းနည္းျခင္းသည္သာမန္ထက္ ပိုေသာအရာမဟုတ္ဟု ႀကိဳးစားျပသၿပီးေနာက္ေတာ့ ထိုင္ခံုေရွ႕ သူမစားပြဲေအာက္တြင္ခ်ထားေသာ ျခင္းေတာင္းထဲမွ အိတ္ေလးတစ္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဲ့သည္လိုဆိုေတာ့ သူမ၏ ဒဏ္ရာကို ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ ဘာသာျပန္ထားေသာ ‘See you at the top’ တဲ့။ သူမကို ေျပးလမ္းေၾကာင္းအစမွ တာလႊတ္ေပးလိုက္သူသည္ ခန္႔သက္ခ ဟုေခၚသည့္ ေယာက်ာၤေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

                       ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

သူမျပန္ေရာက္လာေသာ အခါတြင္ေတာ့ ယံယံသည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေလ်ာ့ပါးေနျခင္းတြင္ ေနသားက်ၿပီးပံုျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ၿပီးယံယံတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္ ဟုလည္းသူမထင္မိသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ပဲ ပိုဝမ္းနညး္ ေနခဲ့တာလားေတာ့ ေသခ်ာမသိပါ။ ယံယံ၏ စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတြင္ သူမ၏ၾကည္ႏူးျခင္းတည္ရွိပါသည္။ သူမ၏ ရထားခရီးစဥ္မ်ားသည္ တစ္ႀကိမ္ထက္တစ္ႀကိမ္ ပိုမို မွန္ကန္လာေတာ့မည္ဟု သူမေတြးထင္ထားမိၿပီးျဖစ္သည္။ ယံယံသည္လည္း မိန္းကေလးဆန္စြာ ႏူူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး သြက္လက္ေနသူတစ္ဦးအျဖစ္ ပိုမိုပီျပင္လာခဲ့သည္။ ထို vacation ရက္မ်ားသည္ term ႏွစ္ခုလံုးၿပီးခါမွ ရွားပါးစြာ ေရာက္ရွိရေသာ ခရီး ျဖစ္ေသာ္လည္း CD တစ္ခ်ပ္၏ ရိုက္ခတ္မႈၿဖင့္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသာ ရက္မ်ားလည္းျဖစ္ပါသည္။

ထိုတစ္ခုေသာ ညေနက ခန္႔သက္ဆိုင္ကယ္ေနာက္တြင္ ယံယံက ထိုင္လ်က္သူမထံေရာက္လာခဲ့သည္။

‘ေက်ာ္စြာ ေခြကအဆင္ေျပရဲ့လား’

သူမကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရေသးမီ သူမေနာက္မွာ ရပ္ေနေသာ ေက်ာ္စြာထံေမးေနသည္။ ခန္႔သက္ေခြကို ေက်ာ္စြာယူထားတာျဖစ္မည္။

‘ဟုတ္၊ ယူသြားေတာ့မလား၊ ပေလယာကေတာ့ ဗိုင္းရပ္စ္ ကိုက္လို႔ကၽြန္ေတာ္သတ္ေပးထားတယ္ဗ်၊ သံုးရာက်တယ္ေနာ္ မယံ’

ေက်ာ္စြာက ေနာက္ေနလို္က္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ ခန္႔သက္သီခ်င္းေတြကို ေက်ာ္စြာထည့္ေပးေနတာ ယံယံရဲ့  player ထဲကိုေပါ့။ သူမအေဝးႀကီးလြင့္ထြက္ သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ေက်ာ္စြာသူ႕အခန္းဆီမွ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ The Corrs Unplugged တဲ့။ title စာရြက္၏ ေအာက္ေျခညာဘက္ေထာင့္တြင္ လက္မွတ္တစ္ခုႏွင့္ အတူ KTK ဟု ေရးထားသည္။ သူမ ခန္႔သက္၏ လက္မွတ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူမကို ေပးခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ား postcard မ်ားတြင္ ခန္႔သက္ ဟူေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေၾကာင္းျပသည့္ မည္သည့္ အမွတ္အသားမွ မပါခဲ့ဖူးပါ။ ယံယံ ႏွစ္သက္ေသာ music မ်ားကို ခန္႔သက္ စိတ္ဝင္စားစြာ ဂရုစိုက္ေပးသည္။ သူမသည္ လံုးဝ အစြန္႔ပစ္ခံ တစ္ဦးကဲ့သို႔ အထီးက်န္ သြားသည္။

ညဘက္သူမ၏ ေအာင္စာရင္းကို သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္ေျပာခ်ိန္တြင္ သူမ၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ အတြက္ ထိုက္တန္ေသာ ရလဒ္၏ တက္ၾကြမႈ သူမထံထိေရာက္ထံုထိုင္းေနသလို ခံစားရသည္။

‘ဘယ္ေန႔ေရာက္မလဲ’

ဟူေသာ ေမးခြန္းသံအၾကားမွာေတာ့ သူမထြက္ေပါက္ရသြားသည္။ ဟုတ္တယ္၊ သူမသြားသင့္ၿပီ။ သူမကို ဂုဏ္ျပဳရန္ေစာင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စိန္ေခၚေနေသာ သင္ခန္းစာမ်ား၊ ဂရုတစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားဆီ သူမျပန္ရမည္။ ႏွင္းဆီျခံမ်ားရွိေသာ ရပ္ကြက္တြင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဘဝထဲတြင္ သူမက သိမ္မႊားေနခဲ့ၿပီ။ ထိုပန္းမ်ားသည္ သူမပါဝင္ပတ္သတ္ခြင့္မရွိေသာ၊ မရွိခဲ့ေသာ၊ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ က်န္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေပးၾကရန္သာျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ အေဝးေရာက္သြားသင့္ေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္သည္။ ထိုအေခါက္ကလညး္ သူမကိုဘူတာလိုက္ပို႔ၾကေတာ့ ယံယံသည္ အရင္အခါအတိုင္း သူမလက္ကိုတြဲလ်က္၊ ခန္႔သက္သည္လည္း သူ၏ လက္ကို ကမ္းေပးလ်က္၊ သူမသည္လညး္ အသက္႐ႈရန္ေမ့စြာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လ်က္။

                       ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

စာေမးပြဲ ႏွစ္ခုၿပီးသြားျပန္သည္။ မ်ားျပားလွစြာေသာ လူမ်ား၊ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ရထားတြဲမ်ားၾကားမွပင္ သူမက ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီလည္းမဟုတ္၊ ျပင္းျပင္းရွရွလည္းမဟုတ္ပဲ သိပ္လည္းမႏူးညံ့လွသည့္ ရနံ႔တစ္ခု ခန္႔သက္ဆီမွဟု တပ္အပ္ေျပာႏိုင္စြာ သူမရလိုက္သည္။ ဆံပင္အနည္းငယ္တိုသြားတာကလြဲလို႔ အျခားထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမႈမရွိေသာ ခန္႔သက္က စိတ္ဝင္စားမႈေတြမ်ား ေျပာင္းသြားၿပီလား။

သူမ၏ သံသယကို ေက်ာ္စြာကေျဖေပးသည္။ သူမကိုမွာထားေသာ tennis shoes ဗူးထည့္ထားေသာ အိတ္ကို ဆြဲလ်က္ သူမကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာ္စြာအလြန္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ သူမေတာ္လို႕မဟုတ္ပါ၊ သူမသူငယ္ခ်င္း စိုင္းက ေရြးေပးလိုက္တာျဖစ္သည္။ ေက်ာ္စြာ့ အခန္းက အရင္လို ကေလးတစ္ေယာက္အခန္းမဟုတ္ေတာ့၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးတို႔၏ ႏုနယ္လန္းဆန္းမႈႏွင့္ အတူ အနည္းငယ္႐ႈပ္ပြစြာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ပီသေနသည္။ သူမက ဦးထုပ္မ်ား တင္ထားေသာ စင္ေပၚရွိ ေထာင့္ဘက္မွ ပုလင္းေလးကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္သည္၊ အဖံုးကိုဖြင့္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ေနရာသို႔ ထည့္ က်န္လက္ဖေနာင့္ ျဖင့္ပြတ္ကာ ႐ႈၾကည့္ေတာ့ ထိုရနံ႔ကို သူမသိလိုက္သည္။ တစ္ႀကိမ္သာရရွိဖူးေသာ ေရေမႊးနံ႔တိုင္းကို သူမမွတ္မိရန္ မေသခ်ာေသာ္လည္း သည္တစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။

‘မယံ ေပးထားတာဗ်၊ နမူနာေတြလို႔ ေျပာတာပဲ’

သူမရင္ဘတ္ထဲ စူးစူးနင့္နင့္တစ္ခ်က္ေအာင့္သြားသည္။ မႏွစ္ကသူမေပးထားေသာအိႏၵိယျပည္ျဖစ္ အိပ္ရာခင္းအား ခန္႔သက္ အသံုးျပဳ မျပဳ သူမမသိပါ၊ အသံုးျပဳဖို႔မေတာင္းဆိုဖူးသလို သံုးသလားဟုလည္း သူမေမးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။ သူမစားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားခဲ့ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးမ်ားကိုျပန္ျမင္ေယာင္သြားသည္။ ထိုခ်စ္စရာ ေရာင္စံုျခယ္ေလးမ်ားသည္ ခန္႔သက္ခ၏ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာမ်ား ေနရာယူႏိုင္မွာပါလိမ့္။

သူမတို႔သံုးေယာက္အတူရိွေနျခင္း၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ သပ္သပ္ရိွေနၿပီး သူမႏွင့္ ခန္႔သက္ၾကား ကာဆီးထားေသာ ေဝးကြာမႈက သပ္သပ္ရွိေနသည္။ ထို႐ႈပ္ေထြးခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားထဲတြင္ ခန္႔သက္ တစ္ေယာက္တည္း သူမထံေရာက္လာေသာ ေန႔သည္ ရွားပါးေသာ္လည္း ထိုေန႔ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲျဖစ္သည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းတြင္ စကားေျပာေနခိုက္ ေက်ာ္စြာက ဖုန္းကိုင္ကာ ဝင္လာသည္။

‘ကိုစိုင္း’

သူမကိုဖုန္းလွမ္းေပးရင္း ေျပာသည္။ ‘တဲ့’ ဟူေသာစကားလံုးေလးသာပါခဲ့လွ်င္ သူမပိုၿပီး စိတ္သက္သာရာရလိမ့္မည္။

‘ခဏေလးေနာ္’

သူမ ဝရံတာဘက္သို႔ ထြက္လုိက္သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ္လည္း သူမျပန္ဝင္လာေတာ့ ခန္႔သက္သည္ လက္တစ္ဖက္က ေသာ့ကိုကိုင္ကာ တစ္ဖက္က ဆိုင္ကယ္ ဘထၳရီလဲရန္ အိတ္ကို ဆြဲထားၿပီး မတ္တပ္ရပ္ၿပီးသာ ျဖစ္ေနသည္။ သူမကဖုန္းကို ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲအလြယ္ထိုးထည့္ ရင္း အံ့အားသင့္ေနခိုက္

‘ျပန္ေတာ့မယ္’ တဲ့။

ထိုကဲ့သို႔ သူမမေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါ။ အိမ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ခန္႔သက္ ဆုိင္ကယ္ေထာက္က တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္မျပဳတ္ပါ။ ဘယ္ဘက္လက္ကိုင္တြင္ ဘထၳရီအိတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ေသာ့့ဖြင့္ၿပီးေတာ့ start ခလုတ္ကို ႏွိပ္ေနသည္။ ဆိုင္ကယ္မွ တပ္ တပ္ အသံျမည္ေတာ့မွ kick သည္။ သူမေရာက္ၿပီးကတည္းက လြယ္ကူစြာ ႏိႈး၍ ရေနေသာ ဆိုင္ကယ္သည္ တစ္ခ်က္ kick လည္းမရ၊ ႏွစ္ခ်က္လည္းမရ၊ သံုးခ်က္ေျမာက္တြင္ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ ခန္႔သက္က သူ႕ဖိနပ္ကို ေသခ်ာျပန္စြပ္ၿပီးႏႈိးရာ ေနာက္ႏွစ္ခ်က္ေျမာက္တြင္မွ စက္ႏိႈးသြားသည္။

သူမဘယ္လိုပင္ႀကိဳးစားရွာေဖြေသာ္လည္း ခန္႔သက္ကသူမကို တစ္ခ်က္ေတာင္ ျပန္မၾကည့္ေသာေၾကာင့္ သူမတိက်စြာ မေဝခြဲႏိုင္ပါ။ ခန္႔သက္၏ ဆိုင္ကယ္က အနည္းငယ္ေဆာင့္ထြက္သြားသည္ဟုထင္ရသည္။ ထိုအရာသည္ ခန္႔သက္ထံမွ ပထမဆံုးႏွင့္ေနာက္ဆံုးရရွိေသာ ပြင့္လင္းမႈျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က သူမသည္ အလိုလိုေနရင္းျဖင့္လိႈက္ေမာရီေဝေနခဲ့ရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ သံုးေယာက္ အျပင္ထြက္ေတာ့ ခန္႔သက္၏ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူမ၏ ပံုစံတို႔ကိုၾကည့္ကာ ယံယံက ပခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔ျပသည္။ ပြဲ အခင္းအက်င္း၏ café ထဲတြင္ ယံယံႏွင့္ခန္႔သက္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထိုင္ကာ သူမကစားပြဲထိပ္တြင္ထိုင္သည္။ ပိုက္ထည့္သည့္ အေပါက္ပါေသာ အဖးံုႏွင့္ plastic ခြက္ေလးမ်ားထဲမွ ေကာ္ဖီမ်ား တစ္ဝက္နီးပါးေရာက္ခ်ိန္တြင္ ယံယံ ကသက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈကို စတင္သည္။

‘ခန္႔သက္ နင့္ညာဘက္ေထာင့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ နင့္ကိုၾကည့္ေနတယ္’

‘ဟုတ္လား၊ ငါေခ်ာလို႔ျဖစ္မွာေပါ့’

ခန္႔သက္၏ ရယ္ျမဴးျမဴး ျပန္ေျပာေသာ စ ေနာက္သံတြင္ သူ႕မ်က္ဝန္းဆီမွ အက္ကြဲမႈ ျပိဳလဲမႈတို႔ကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ သူမက စိတ္သက္သာစြာ တစ္ခ်က္ရယ္လ်က္ ယံယံျပေသာ ေကာင္မေလးကို ခန္႔သက္ေက်ာဘက္မွေက်ာ္၍ လွမ္းၾကည့္္ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အသြင္အျပင္ႏွင့္ ေကာင္မေလးက သူမအၾကည့္ကို မ်က္လႊာခ်သြားသည္။ ေရာင္စံုအဆင္းေလးမ်ားပါေသာ ရွပ္လက္ရွည္ႏွင့္ ဂ်င္းပန္ အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ဝတ္ထားေသာ ခန္႔သက္က အျခားေသာ သူႏွင့္သက္တူရြယ္တူမ်ားႏွင့္မတူ ၿငိမ္ၿငမ္သက္သက္ျမင္ရသည္။

အဲ့သည္အခ်ိန္မွာပင္ သူမကိုယ္သူမေကာင္းေကာင္းသိသြားတာတစ္ခုရွိသည္။ သူမခ်စ္ရေသာသူမ်ားသည္ ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျပံဳးရႊင္ေနၾကပါေစ၊ ထိုအတြက္သူမဘယ္လိုပဲေပးဆပ္ထားရပါေစ သူမေက်နပ္ႏုိင္သည္ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။

‘သံုးခါေလာက္ရွိၿပီ ထင္တယ္’

သူမေျပာေတာ့ ထိုမိန္းကေလးကို တစ္ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ေသာ ခန္႔သက္၏

‘မျဖစ္ႏိုင္တာ’

တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ သူမဝမ္းသာသြားရသည္။ ယံယံ ကထပ္ေျပာသည္။

‘ငါ့ကို ေလာင္းရဲလား၊ သူတို႔ၿပီးၿပီ၊ သြားေတာ့မွာ၊ ဒီဆိုင္ထဲက မထြက္ခင္ တစ္ေခါက္ေတာ့ ၾကည့္ကိုၾကည့္ဦးမွာ၊ ကဲ ေျပာ’

‘မၾကည့္ဘူး’ 

ခန႔္သက္၏ ေရြးခ်ယ္မႈ။

‘ၾကည့္မွာ’

သူမ၏ ေရြးခ်ယ္မႈ။ ထိုအေလာင္းအစားမပါပဲ၊ ခန္႔သက္၏ ႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္းကို ႀကိဳးစား ဖယ္ဖ်က္ေနရျခငး္မပါပဲ တကယ့္စိတ္ရင္းအရဆိုလွ်င္ သူမသည္ ထိုမိန္းကေလးအား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္မၾကည့္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးသည္ waiter ၏ျပန္အမ္းေငြကိုယူ အိတ္ထဲတည့္ၿပီး မတ္တပ္အရပ္တင္ေတာ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္သည္ ဆံပင္စင္းစင္းေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေဝ့ဝဲသြားသည္။ သူမ၏ ပူစပ္သြားေသာရင္ကို လက္က်န္ေကာ္ဖီအား ဆုပ္ယူၿငိမ္းသက္လိုက္ရသည္။

ထိုညက ယံံယံက သူမအားအေဖာ္ျပဳေပးခဲ့သည္။ (၁၂) နာရီေက်ာ္ေတာ့ ေက်ာ္စြာက သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားသည္။ အေပၚထပ္ တီဗီေရွ႕တြင္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့သည္။ August Rush ျဖစ္လာမည့္ ကေလးသည္ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွ choir သံမ်ားဆီ သို႔ေလွ်ာက္လာေနသည္။

‘နင္သြားေနတဲ့လမ္းက တစ္ျဖည္းျဖည္း ငါတို႔နဲ႔ ပိုပို ေဝးဖို႔ျဖစ္ေနတာ ခန္႔သက္က လက္ခံလို႔မရေသးဘူး’

တီဗီဖန္သားျပင္ တစ္ခ်က္ေဝဝါးသြားသည္။ သူမေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ဆတ္ကာ ထိုင္ခံု လက္တန္းေပၚတင္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို နားထင္စပ္ရွိ ဆံပင္မ်ားၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။

‘ငါကိုယ္တိုင္လည္း အဲ့လုိပဲ ခံစားေနရတာပါ’

သူမအသံတည္ၿငိမ္ေနျခင္းအတြက္ သူမကိုယ္သူမ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ယံယံက သူမဖက္လွည့္ၾကည့္ သည္။

‘ငါကေတာ့ေလ…’

ခဏရပ္သြားသည္။

‘နင္လုပ္တဲ့အရာေတြဟာ နင့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ရယူလိုတဲ့ ဆႏၵရွိတဲ့အရာေတြကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အလုပ္ေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္’

ကိုယ္ပိုင္ရယူလိုခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိတဲ့အရာ? သူမရယူလိုေသာ အရာသည္…။ သူမ၏ဆႏၵကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ အကန္႔အသက္မဲ့ လြတ္လပ္စြာေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဘဝျဖစ္သည္။ ဒါကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ဆိုလွ်င္ သူမေရြးခ်ယ္ေသာ လမ္းသည္ အမွန္ကန္ဆံုးေသာ အေရြ႕ျဖစ္သည္။

‘ငါတကယ္ေျပာတာပါေရႊရည္’

သူမက ယံယံကိုျပံဳးလ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ယံယံ၏ ဆံပင္ေခြေလးမ်ားကိုတို႔ထိေနမိသည္။

‘ေက်းဇူးပါကြာ’

သူမပုခံုးေပၚ ယံယံ၏ ဦးေခါင္းမွီခ်လိုက္သည္။ August Rush ၏ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲသို႔ guitar ပညာရွင္အေဖႏွင့္ cellist အေမတို႔က ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ ၾကည့္ၾကသည္။ အသံေတြေနာက္လိုက္လွ်င္ မိသားစု ျပန္စံုႏိုင္မည္၊ သူ႕ေဖ်ာ္ေျဖသံကို လူမ်ားမ်ားၾကားျခင္းသည္မိသားစု ျပန္လည္စံုဆည္းဖို႔ နီးစပ္ေစႏိုင္သည္ဟူေသာ ယံုၾကည္မႈသည္ တကယ္ မွန္ကန္သြားခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ ဘဝ လမ္းေၾကာငး္၏  စိန္ေခၚမႈေနာက္လိုက္ရင္း လိုက္ရင္း ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပိုပိုေဝးရာသို႔သာ ေရာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ဟု သူမေတြးထင္ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္သည္။

                     ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

တတိယေျမာက္ႏွစ္တြင္ သူမအိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူမတို႔ group ၏ project ကိစၥအတြက္ စက္ေလွလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္းရံုးမ်ား၊ ငါးဖမ္းပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား၊ internet café မ်ားတြင္သာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ သံုးပတ္တာ ကာလ၏ ရလဒ္ကလည္း ထိုက္တန္ခဲ့ပါသည္။ သူမတို႔ Red party က်င္းပမည့္ ေန႔လည္တြင္ ယံယံႏွင့္ ခန္႔သက္က ကန္ပတ္လမ္း ဟိုတယ္တြင္ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ major excursion ရွိေသာယံယံ ႏွင့္ အလုပ္ဝင္ရန္ ဦးေလးကေခၚေနၿပီျဖစ္ေသာ ခန္႔သက္တို႔ အရင္ႏွစ္ေတြက အတိုင္း သူမတို႔ သံုးေယာက္ေတြ႕ဆံုႏိုင္ရန္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္မွာ သူမရင္ကို လႈပ္ခတ္သြားေစေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးသြားေသာ္လည္း သူမ၏ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးသြင္းခ်င္းမ်ားကို ဖ်က္မိဖို႔အထိ မယိုင္လဲေစေအာင္ သူမခိုင္မာေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ စိုင္းက ဧည့္ဝတ္ျပဳရံုသာ မဟုတ္ေသာ ဖိတ္ေခၚမႈျဖင့္ party ကို ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း ယံယံက သိသိသာသာ ခရီးပန္းေနသည္။

စိုင္းႏွင့္ခန္႔သက္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမက ယံယံ၏ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကိုဖြင့္ကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသံုးပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ေပးေနခဲ့သည္။ အိတ္အနားမွ ေက်ာခိုင္းေတာ့မည့္ အခ်ိန္တြင္ ခုတင္ေပၚတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ ထိုင္လ်က္ သူမအား ထူးဆန္းစြာၾကည့္ေနေသာ ယံယံကို ေတြ႕ရသည္။ သူမမ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ပခံုးေပၚတင္ၿပီး ဆပ္ျပာမ်ားထည့္ထားေသာအိတ္ကို ခုတင္ေဘးရွိ မီးအုပ္ေဆာင္းတင္ထားေသာ စားပြဲေပးသို႔ခ်ကာ ယံယံ့ ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ယံယံသည္ သူမအား မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနရာမွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမခါးဆီသို႔ သိုင္းဖက္ကာ သူမရင္ခြင္တြင္ မ်က္ႏွာအပ္လ်က္ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ငိုေၾကြးေတာ့သည္။ သူမသည္ တစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေသာ ယံယံ၏ ေက်ာျပင္ကို အလုိက္သင့္ဖက္လ်က္ သူမမ်က္ရည္တို႔ကိုေတာ့သုတ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။ ယံယံသည္ သူမအတြက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖြယ္ရာ ညီမေလး တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ပါသည္။

သူမအေဆာင္မွ ပစၥည္းအားလံုး သိမ္းဆည္း ထုပ္ပိုးၿပီးေသာ ေန႔သည္ မႏၱေလး ဘူတာႀကီးတြင္ သူမတို႔ျပန္ခြဲခြာေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ သူမက အစုန္၊ ယံယံႏွင့္ ခန္႔သက္က အဆန္။ သည္လိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ သူမတို႔ရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးခဲ့တာေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ယံယံ၏ မ်က္ႏွာငယ္ေလးကို သူမလက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ပြတ္သပ္တို႔ထိရာမွ ႀကိဳးစားျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္လည္း ရွိသမွ်ခြန္အား အကုန္ထုတ္သံုးလိုက္ရလို႔ အနည္းငယ္မ်ား မအီမသာ ျဖစ္ေနမလားမသိ။ ခန္႔သက္ကိုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခ်ဳပ္ထိန္းထားလ်က္ ဘာမွမရွိခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိစြာ ၾကည့့္ျမင္ရသည္။

သူမရထားထိုင္ခံုေပၚထိုင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ စိုင္းက သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ ေခါက္ထဲမွ လိပ္စာကဒ္ေလးတစ္ခုကို ထုတ္ေပးသည္။ AK Battery, Dynamo & Wiring Services ဟုေရးထားသည္။

‘နင္လုိတာရွိရင္ကူညီေပးႏုိင္လိမ္႔မယ္၊ အားနာစရာလို႔သေဘာမထားနဲ႔၊ ငါလာရင္လည္း အဲ့ဒီမွာပဲေနျဖစ္မွာ၊ ေနာ္…’

ႏႈတ္ေႏွးစြာ ေတာင္းဆိုရန္ခက္ခဲတတ္သည့္ သူမကို စိုင္းက စိတ္မခ်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ‘ငါလာရင္…’ ဆိုေသာ စကားေျပာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခန္႔သက္ ဦးေခါင္းက မတ္မတ္တည့္တည့္ျဖင့္ အၾကည့္က စူးစိုက္သြားသည္။ သူမသတိထားမိေသာ္လည္း စိုင္းကိုသာ

‘အင္းပါ၊ နင္သာ ရက္အရမ္းကပ္မွ လာတာမ်ိဳးမလုပ္နဲ႔’

ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္သည္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ခန္႔သက္ရယ္၊ အရာရာေတြက ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။ အခုမွေတာ့ ဘာကိုမွစတင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္ အဆံုးသတ္သြားေတာ့မွာပဲ ျဖစ္သည္။

သူမကို ပူပန္စြာ ေဖာ္ျပဳေပးခဲ့ေသာ စိုင္းသည္ ေျခာက္လ အၾကာတြင္ စာေမးပြဲပါ main campus တြင္ေျဖရန္ ထြက္သြားခဲ့သည္။ သူမ mail ထဲတြင္ေတာ့ စိုင္းထံမွ စာမ်ား postcard မ်ား ယခုအခ်ိန္ထိ မျပတ္မလပ္ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွ စ၍ သူမသည္ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အခန္းထဲတြင္ ေရဒီယိုကို ဖြင့္ကာေနတတ္ေသာ အက်င့္တစ္ခုရလာခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူမသည္လည္း လူတစ္ေယာက္ပဲမို႔ နာက်င္ျခငး္မ်ားကို ေခၽြးသိပ္ေပးမည့္ တစ္စံုတစ္ရာကို လိုခ်င္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

                         ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

ဒီဇင္ဘာလ၏ ေနာက္ဆံုးပတ္တစ္ခုတြင္ သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လည္းျဖစ္သည္။ သူမတို႔သည္ Happy New Year! ဟု အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ဖူးေသာ္လည္း မီးပံုကို အလယ္မွာ ဖိုကာ သံုးေယာက္အတူတူထိုင္ရင္း မႀကိဳဆိုခဲ့ၾကဖူးပါ။ ႏွင္းမ်ား ထူထပ္စြာ ဖံုးပိတ္ေနေသာ ေတာင္မ်ားၾကားမွ ေကာင္းကင္အရာင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေစ ၿပီးမွ ဝိုင္းစက္စြာျမင္ရသည့္ ေနလံုးႀကီးကို ဝရံတာ လက္ရမ္းအားအနညး္ငယ္မွီကိုင္းၿပီး အတူမၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးပါ။ ထိုေနာက္ဆံုးညႏွင့္ ပထမဆံုး နံနက္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က ဂ်င္းဂ်ာကင္ကိုဝတ္၊  ႀကိဳးထံုးထားေသာ လြယ္အိတ္ ပခံုးထက္လြယ္လ်က္ႏွင့္ စက္ဘီးလက္ကိုင္အလယ္ကို လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ကိုင္ကာ တြန္းခဲ့ေသာ သူအေပၚအၾကည္လင္အျဖဴစင္ဆံုးေသာ ခံစားမႈျဖင့္ ေအးခ်မ္းခဲ့ရေသာ ကာလမ်ားအတိုင္းျပည့္စံုျခင္းကို ျပန္လည္ခံစားရေသာ အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။

အိမ္မွ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ application form မ်ား၊ ရံုးမ်ား၊ လူေတြ႕ေျဖျခငး္ကိစၥမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ေနခဲ့ရျပန္သည္။ ေစာင့္ဆိုင္းရန္သာက်န္ေတာ့ေသာ အခ်ိန္တြင္ လိုအပ္မည္ထင္သည့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ကို သူမစဥ္းစားဝယ္ေနေသာ တစ္ရက္ စာအုပ္စင္မ်ားထဲမွ Internal Structures & Designing ဟူေသာ စာအုပ္ကို ေတြ႕ခဲ့သည္။ လက္မွတ္တစ္ခုထိုးထားကာ လက္ေထာက္ကထိကဟု ေရးထားေသာ ထိုငွားထားေသာစာအုပ္ကိုကိုင္ရင္း

‘ဒါသာတကယ္ပိုင္ၿပီဆိုရင္ ဘာလာလာပြဲသိမ္းပဲ’

ခန္႔သက္ေျပာခဲ့ဖူးတာကို သူမမွတ္မိသည္။ သူမ ေဈးဝယ္ျခင္းေတာင္းထဲ ထိုစာအုပ္ကို ထည့္လိုက္သည္။

ယံယံႏွင့္ ခန္႔သက္ သူမထံေရာက္ဖို႔ အနည္းဆံုး သံုးပတ္ေတာ့ လိုဦးမည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိမေစာင့္ပဲ အျမန္ေခ်ာျဖင့္ပို႔လွ်င္ တစ္ပတ္အတြင္း ခန္႔သက္ဆီေရာက္သြားမည္။ ထိုအေၾကာင္း ခန္႔သက္ဆီေျပာရမည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ခန္႔သက္ရွိေသာ သူ႕ဦးေလးအိမ္ကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။

‘ဟယ္လို’

ဟူေသာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးအသံတစ္ခုေၾကာင့္ သူမေျခာက္ျခားသြားရသည္။ ယံယ့ံအိမ္ႏွင့္ ခန္႔သက္အလုပ္က မိုင္ (၇၀) ေလာက္ေဝးသည္။ သူမရုတ္တရတ္ ဆြံ႕အသြားသည္။ ေျပာျဖစ္လိမ့္မည္ဟုစဥ္းစားထားေသာ စကားမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ခဏေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။

‘ယံယံ’

ဖုန္းေခၚသူက သူမမွန္းသိသြားေတာ့ ယံယံ၏ ဝမ္းသာမႈက သိသာစြာၾကားေနရသည္။ အလည္လာတာတဲ့လား။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္လေလာက္က

‘အလုပ္ပ၊ဲ ဘာထူးျခားမလဲ၊ ဒီအတုိင္း လူတိုင္းရဲ့ အလုပ္လိုပဲေပါ့’

ဟုျငင္းဆန္ခဲ့ဖူးသည့္အျပင္

‘အဲ့ဒီမွာ နင္စိတ္ဝင္စားစရာမရွိပါဘူး’

ဟု အသြားမလြတ္ေသာ ျပတ္ေတာင္းေတာင္းပိတ္ပင္မႈျဖင့္ သူမ၏နဖူးေၾကာမ်ားတင္းသြားသည္ အထိ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လြင့္ထြက္သြားေသာ ေဒါသကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့သူသည္ ခန္႔သက္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ျပန္ဆံုေတြ႕ရမည္ဟု မေသခ်ာေသာ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား သူ၏ လုပ္ငန္းခြင္ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ဘဝကို မျမင္ေစခ်င္ခဲ့သူသည္ ခန္႔သက္ချဖစ္သည္။ သူမဦးေခါင္းကို တစ္စံုတစ္ခုက ထိုးႏွက္္လိုက္သလုိ ေဆာင့္ တက္သြားၿပီး ထိုေန႔က သူမႏွင့္ ယံယံ ေျပာေနခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္သည္ဟု လံုးဝ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူမကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။

                       ×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

အႀကိမ္မ်ားစြားၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း ထြက္ခြာမည့္ ေနရာတြင္ အမ်ားနည္းတူ ယံယံ၊ ခန္႔သက္၊ ေက်ာ္စြာ ႏွင့္ သူမတို႔ ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ယံယံကိုယ္တိုင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေနရာတြင္ စကားမ်ားကို လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚသို႔ မည္သူမွမတင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ အရင္အႀကိမ္မ်ားႏွင့္ မတူသည္မွာ ယံယံ သည္ဟန္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ႀကိဳးစားရပ္တည္ေနခဲ့ၿပီး ခန္႔သက္က လက္မကမ္းေပးေတာ့တာပဲျဖစ္သည္။ ခန္႔သက္သည္ သူမ၏ ပုခံုးေပၚမွ သူ႔လက္မ်ားကိုေက်ာ္၍  ေရွ႕အနည္းငယ္ကိုင္းကာသိုငး္ဖက္လိုက္သည္။ မထင္မွတ္ေသာ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူမအံ့ၾသသြားေသာ္လညး္ သတိေပးခ်က္ကသူမထံ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႕၏ ခြဲခြားျခင္းအထိမ္းအမွတ္။ သူမကိုယ္က အလုိက္သင့္ပါသြြားေသာ္လည္း ဦးေခါင္းကို မွီဖို႕မႀကိဳးစားခဲ့၍ ခန္႔သက္၏ ႏွလံုးခုန္သံလည္း မၾကားခဲ့ရပါ။ ထိုေန႔က မ်က္ဝန္းေထာင့္မ်ားတြင္ စြန္းေပခဲ့ေသာ အရာသည္ ခက္ခဲစြာ႐ႈ႐ိႈက္လိုက္ေသာ အသက္႐ႈသံၾကားမွ အစူးနင့္ဆံုးေသာ နာက်င္မႈျဖင့္ စီးဆင္းလာေသာ အပိုင္းပိုင္းအစစ စုတ္ဖြာေနေသာ သူမ၏ ႏွလံုးသားသာျဖစ္သည္။

သည္တစ္ခါသူမကို လက္ကမ္းေပးေသာသူသည္ ေက်ာ္စြာျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူမလွည့္အထြက္တြင္ ယံယံက ကပ္လ်က္ရွိ ခန္႔သက္၏ တံေတာင္နားဆီ လက္လွမ္းလိုက္တာ ျမင္လိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ဝမ္းနညး္အားငယ္ဖို႔ အင္အားသူမတြင္မက်န္ေတာ့ပါ။ ယံယံ၏ အျပဳအမူသည္ သူမအေပၚနာက်င္ျခင္းသက္ေရာက္ေစလုိေသာ ဆႏၵလံုးဝမရွိပဲ အရိုးသားဆံုးေသာ စိတ္ခံစားမႈျဖင့္ ဝမ္းနည္းမႈအတြက္ ေျဖသာရာရွာလိုက္မိသည္ ဆိုတာ သူမေသခ်ာသိေနေသာေၾကာင့္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ဟုတ္တယ္၊ မွန္တယ္၊ သည္အေျခအေန၊ သည္အေနအထားႏွင့္ သည္ရပ္တည္မႈပံုစံသည္ ယံယံအတြက္ေကာ ခန္႔သက္အတြက္ပါ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးႏွင့္ အလိုက္ဖက္ဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူမ ေနကာမ်က္မွန္ကိုေတာ့ ထုတ္ကာတပ္လိုက္ရပါသည္။

အိပ္မေပ်ာ္ေသာညမ်ားတြင္ အဓိပ         ၸါယ္နားမလည္ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြားျဖင့္ အေျဖမရႏိုင္ေသာသူမထံသို႔ ခန္႔သက္၏ mail ရက္စြဲမ်ားက တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုျခားလြန္းလွသည္။ အေၾကာင္းကိစၥတစ္စံုတစ္ရာ မရွိပဲ ဖုန္းမေျပာျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သူမ၏အခန္းေရွ႕ စာတိုက္ပံုးထဲတြင္ေတာ့ ၾကယ္စင္ယံ သို႔မဟုတ္ ခန္႔သက္ခ ဟုလက္မွတ္ေရးထိုးလ်က္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ မၾကာမၾကာေရာက္ေနတတ္ခဲ့သည္။ စိုင္းကေတာ့ ေျပးေျပးလႊားလႊားျဖင့္ လႈပ္ရွားေနရျခင္းမ်ားမွ

သူ႕ရံုးခန္းသို႔ျပန္ဝင္ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမထံဆက္သြယ္တတ္သည္။

ထိုေန႔က အျပင္မွ ရံုးခန္ထဲျပန္အဝင္

‘မင္းအတြက္ဖုန္းလာတယ္၊ ဟိုမွာကပ္ထားတယ္’

ဟုသတင္းေပးျခင္းခံရေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေမာ္နီတာမွ စာရြက္ျဖဴေလးဆီေလွ်ာက္လာရင္း စိုင္းပဲျဖစ္ရမည္ဟုထင္ေနခဲ့သည္။ စာရြက္တြင္ေရးထားေသာ space တစ္ေနရာမွမပါေသာ နာမည္ကိုသူမခ်က္ခ်င္း နားမလည္ပါ၊ ဘယ္သူပါလိမ့္။ G အကၡရာႏွင့္စတင္ စာလံုးေပါင္းေသာ အသိမိတ္ေဆြ သူမတြင္ မရွိဟုထင္ပါသည္။ ေနာက္ဘက္မွ yaung ဟူေသာစာလံုးေၾကာင့္ သူမခပ္ျမန္ျမန္ျပန္အသံထြက္ၾကည့္ေတာ့ အသံႏွင့္ ဘာသာစကား ဖလွယ္မႈမ်ားၾကားမွ မတူညီေသာပံုစံျဖင့္ စာလံုးေပါင္းထားေသာ ယံယံ၏ နာမည္ဆိုတာသူမသိသြားသည္။ သူမ၏ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ရံုးဖုန္းနံပါတ္တုိင္းကို ယံယံ အားအျမဲေျပာျပထားေသာ္လည္း သူမညစာစားညၿပီးခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ ယံယံက ဖုန္းေျပာဖို႔ အဆင္ေျပတတ္ေသာေၾကာင့္ သူမအခန္းသို႔သာ ဆက္သြယ္တတ္ခဲ့တာပဲ။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကတည္းက သူမဤ ရံုးသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေသာ္လည္း သူမထံလာေသာဖုန္းမ်ားသည္ ယံယံဆီမွ တစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါ။ သူမခ်က္ခ်င္း ဖုန္းခလုတ္မ်ားကို ႏွိပ္လိုက္မိသည္။ ေဒသ၏ ျခားနားျခင္း၊ အခ်ိန္၏ျခားနားျခင္း၊ ပင္လယ္၏ျခားနားျခင္းမ်ားသည္ သူမစိတ္ကို ေစာလ်င္စြာ တစ္ထင့္ထင့္ျဖင့္ ပူေလာင္ေနေစခဲ့သည္။ ယံယံ၏ ေပ်ာ့ႏြမး္ေနေသာ အသံတိမ္တိမ္ေလးသည္ သူမအား မေအးခ်မ္းေစရပဲ ရွိရွိသမွ်ေသာ ေသြးေၾကာမွ်င္မ်ားအထိ ေလာင္ကၽြမ္းေပါက္ကြဲေစကာ သူမကိုယ္သူမ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္ခါသြားခဲ့သည္။

ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ကိတ္က ဖိုင္တြဲတစ္ခုကို ကိုင္လ်က္ ဝင္လာေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းသို႔ ခလုတ္ႏွိပ္အေၾကာင္းၾကားေပးရန္ေမ့ေလ်ာ့စြာ ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ကိတ္သည္ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈကို ခဏေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းပံုျဖင့္ရပ္ေနၿပီးေတာ့မွ သံသယရွိစြာ သူမ၏ လက္ကို လႈပ္ခါလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမခံစားေနရေသာ ရင့္နင့္ျခင္းမ်ားကို ဖြင့္ထုတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ကိတ္၏လက္ကို သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားကိုးတႀကီးကိုင္ကာ

‘ကိတ္ ငါအခုဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ’

ဟုသာ ေသြးရူးေသြးသန္ ေမးခဲ့မိေနေတာ့သည္။ ကိတ္က အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုဖန္တီးကာ သူမအား အတြင္းေရးမႈးရံုးခန္းမွ ေခၚထုတ္လာခဲ့သည္။ ကိတ္၏ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ဂရုစိုက္ေလ့ရွိေသာ ပံုစံျဖင့္ ‘မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စိတ္မပူပါနဲ႔’

သူမေက်ာျပင္အားသာသာယာယာပုတ္ေပးေနခဲ့သည္။

သူမအငိုရပ္သြားေတာ့မွ အၾကံေပးသည္။

‘ဖုန္းျပန္ဆက္ၾကည့္ပါလား၊ အခုေလာက္ဆို အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္းသိႏိုင္ေလာက္ၿပီ’

ယံယံသည္ မၾကာေသးမီကမွ သူမကို

‘ေရႊရည၊္ ခန္႔သက္ ေလ၊ သူ အက္ဆီးဒင ့္ျဖစ္လို႔၊ အခုသတိေတာင္မရဘူးတဲ့၊ ငါေဆးရံုသြားမလို႔’

ဟုတုန္ေနေသာ ႐ိႈက္သံျဖင့္ေျပာခဲ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ခန္႔သက္၏ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ခြဲစိတ္ျခင္းအေၾကာငး္ကို ျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့မွ သူမက ကိတ္အား ရွက္ရြံ႕အားနာစြာျဖင့္ အေႏွက္အယွက္အတြက္ ေတာင္းပန္မႈျဖင့္ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိတ္က အခန္းမွာ ေစာင့္မည္ဟူေသာ ပံုစံျဖင့္ လက္မကို အေနာက္ဘက္သို႔ညႊန္ျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ သူမ၏ ရင္ေမာရျခင္းမ်ားသည္ အသက္အႏၱရယ္မွကင္းေဝးေသာ စိတ္သက္သာမႈျဖင့္ ေလ်ာ့က်သြားေသာ္လည္း ဝမ္းနည္းအားငယ္မႈက တစ္ဖန္ျပန္ႀကီးစိုးလာသည္။ သူမသည္ ခန္႔သက္၏ ခံရခက္စြာ နာက်င္မႈျဖင့္ ခုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရမည့္ ရက္မ်ားတြင္လညး္ အေထာက္အကူလည္းမျပဳႏုိင္ အေဖာ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကိတ္ကသူမအား တစ္ေယာက္တည္းေနရေသာ အခ်ိန္မ်ား အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ်ေပးႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနခဲ့ေတာ့သည္။ ကိတ္က တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ လွမ္းတက္ႏိုင္ျခင္းသည္ မေတာ္တဆမ်ားႏွင့္ အေပ်ာ္တမ္း ႀကိဳးစားမႈမ်ားမွ ေရာက္လာၾကျခငး္မဟုတ္ပဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ျမဳပ္ေပးဆပ္ရျခင္းႏွင့္ ဆႏၵ ျပင္းျပစြာ လမ္းရွာေဖြျခင္းမ်ားျဖင့္သာ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ဟု အခိုင္အမာ ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္။ သူမစိတ္အားေလ်ာ့စြာ ေနာက္ဆုတ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ သူမပုခံုးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ကာ

‘မင္းေနာက္ျပန္လွည့္ ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္တဲ့အရာ၊ ပိုေကာင္းသြားမယ့္ အရာကဘာလဲ’

ဟုေမးတတ္ၿပီး

‘မင္းဟာ တစ္ထစ္ၿပီး တစ္ထစ္တက္ေနတာပါ၊ ေသးေသးဖြဲဖြဲေလးေတြနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္း အလဲၿပိဳမခံနဲ႔၊ ဟုတ္လား’

ကိတ္က အားေပးေနခဲ့သည္။ သူမအတြက္ ထိုက္တန္ေသာအရာက ႏွလံုးသား၏ တည္ေနရာဆိုတာေတာ့မွန္ပါရဲ့၊ ပိုေကာင္းသြားမည့္ အရာကေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူမေရွာင္ကြင္းေနသင့္သည့္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ မိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက်ာၤးေလး ဆက္ဆံေရးကို သည္အတိုငး္သာ စြက္ဖက္ျခင္း၊ တြန္းအားေပးျခင္းမ်ားကင္းစြာ လြတ္လပ္ေပးထားျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးသာျဖစ္သည္။ ဘယ္အရာမွ ထို႔ထက္မေကာင္းႏိုင္ပါ။ ကိတ္သည္ သူမမ်က္ရည္တို႔ကို အင္အားတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးတတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

                 ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

ဤသို႔ျဖင့္ သူမသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ်၊ မည္သူ႕ကိုမွ် မေျပာခဲ့ဖူးေသာ၊ သူမ၏ ကုိယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ျဖင့္ တစ္ဦးတညး္းသာပိုင္ဆိုင္မည့္ ဒိုင္ယာရီမ်ားတြင္လည္း မွတ္တမ္းမတင္ခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားကို ဤလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ တိတ္တဆိတ္ေျပာေနခဲ့ေသာ ရံုးပိတ္ရက္ နံနက္ခင္းမ်ားသည္ ပိုပိုၿပီးေတာ့သာ မ်ားလာခဲ့ရသည္။ ထို႔ထက္ပိုေသာ ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သူမအသံမ်ားကို မၾကားႏုိင္ခဲ့ေသးပါ။ တစ္ခုေသာ ညလယ္ေခါင္ႀကီးတြင္ေတာ့ ျပတင္းတံခါးမွ ခန္းစီးစကို ဖယ္ကာ ေရာင္စံုမီးပြင့္ေလးမ်ားစီေနေသာ ျမင္ကြင္းကို လွမး္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ညတစ္ခုကို သတိရတမ္းတမိစိတ္ျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ေသာ ညအခ်ိဳ႕ကို မုန္းတီးစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ထိုညမ်ိဳး၏ သူမဝရံတာေလးတြင္ လမင္းလည္းမရွိ၊ ထိုင္ခုံသံုးလံုး ၊ စားပြဲတစ္လံုး၊ ေကာ္ဖီသံုးခြက္ႏွင့္ ရႊင္ျမဴးေနေသာ လူငယ္သံုးေယာက္လည္း မရွိပါ။

သူမခန္းစီးစကို ျပန္အခ်တြင္ ဆုေတာင္းသံမ်ားညီညာစြာ ထြက္ေပၚလာၿပီး ေရာင္စံုမီးပြင့္ေလးမ်ား ျဖာဆင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီေလာက္ဆိုေတာ္ေရာေပါ့၊ သူမအိပ္ရာေဘးစားပြဲေပၚမွ ေရဒီယိုကို FM လိုင္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္သည္။ 21 Guns ဟူေသာ သီခ်င္းသံ သူမအခန္းထဲ ပ်ံ႕လြင့္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ ့သူမအားပစ္ထည့္လိုက္သည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆူးေအာင့္သြားသည္။ သူမအိပ္ရာထက္သို႔ လွဲခ်လိုက္ရင္း အပန္းေျဖစခန္းတစ္ခုကို သြားရန္ျပင္ဆင္ေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္  သူတို႔ယူသြားမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းဆ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ သူမကေဖာ္မဲ့ေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ေလးမ်ားအေပၚ ေထာပတ္ကို ကိုယ္တုိင္သုတ္ရင္း နံနက္စာေျဖရွင္းမည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေမာေမာျဖင့္ အိမ္အျပန္လမ္းေပၚ ေရာက္ေနေတာ့မည္ဟု ေတြးမိေသာအခါ သူမတြင္ျပန္စရာအိမ္ မရွိသကဲ့သို႔ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသြားရပါသည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားကိုမွိတ္လိုက္ေတာ့ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္စမ်ား လိမ့္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ထိုအခါ အရင္ႏွစ္မ်ားကအတိုင္း ေနာက္ႏွစ္ကူးကိုေတာ့ သူမခ်စ္ရေသာသူမ်ားႏွင့္ အတူကုန္ဆံုးေစရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္မိျပန္ေလသည္။

25^th April, 2010