မယံုတတ္သူတို႔ အတြက္ပံုျပင္

ေဘာပင္ကို မကိုင္ဖူးတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ နည္းပညာေလာကထဲမွာ ဘ၀ကလည္း digitized ျဖစ္ေနၿပီ။ စာရြက္ေတြထက္ Office Word ကိုပဲ အသံုးမ်ားလာၿပီး၊ စာအုပ္ေတြထက္ PDF ေတြပဲ စုမိလာၿပီး၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြထက္ CD ဆိုင္ေတြ service center ေတြပဲ မေရာက္အေပါက္ မ်ားလာတဲ့ သည္ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ အခုေတာ့ inbox ထဲ တန္းစီ၀င္ေနတဲ့ mail ေတြကိုၾကည့္ၿပီး တရြရြျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေတြက ေဘာပင္မွ မကိုင္ေတာ့ရင္ ဘာအလုပ္မွ မျဖစ္ေတာ့မယ့္ အတိုင္းပါပဲ။

သည္ေန႔မွ network notification မွာ အ၀ါေရာင္ exclamation mark က ဆက္တိုက္ဆိုသလို က်ေနတယ္။ mail ပြင့္သြားတာနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ attached file ေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။ တကယ္တမ္း အဲ့ဒီ file ေတြကို download လုပ္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လူက ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာင္ငမ္းငမ္းျဖစ္သြာတယ္။

print screen ဖမ္းထားတဲ့ပံုေတြ၊ highlight ေတြ၊ notes ေတြ... ဘုရား ဘုရား... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခုက ရင္ဘတ္ကို တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေစတယ္။

သည္လို အေနအထားမ်ိဳးကေတာ့ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျပဳမႈ အတြက္ လံုး၀ မထိုက္တန္တာ ေသခ်ာတယ္။

internet ဆိုတာ အခုလို လက္ေပၚတင္ဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ IT ေက်ာင္းက Lab ေတြမွာေတာင္ ဆြမ္းေတာ္တင္သလို ကလပ္ေပၚတင္္ ဦးခ်ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက စာတ္ိုက္ႀကီးေတြကို အားကိုးၿပီး မိတ္ေဆြေတြရွာခဲ့ၿပီး အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ခဲ့ရတယ္။

အဲ့ဒီတုန္းက စာဖတ္၀ါသနာ ပါတာခ်င္းတူ၊ စာေရးခ်င္တာခ်င္းတူ၊ လွလွပပမ၀တ္စားတတ္တာခ်င္းတူ၊ စာၾကည့္တိုက္ေတြ စိတ္၀င္စားတာခ်င္းတူတဲ့ တကယ္ကို စကားေျပာလို႔ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္။

ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထက္၀က္ခ်ိဳး နီးပါးေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြမွာဆိုေတာ့ စာတစ္ေစာင္နဲ႔ တစ္ေစာင္ၾကားမွာ ေ၀မွ်စရာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေဆြးေႏြးစရာ စာအုပ္ေတြ၊ ရင္ဖြင့္စရာ ခံစားခ်က္ေတြ၊ တိုင္ပင္စရာ အိပ္မက္ေတြ၊ ဖလွယ္စရာ ကဗ်ာေတြ ဆိုတာ တစ္ပတ္စာ အိမ္စာေတြလို အၿမဲလုပ္ေနက်ေပါ့... ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ေတြျပတ္သြားေတာ့ အဲ့ဒီ အလုပ္ေတြကို ဘယ္သူနဲ႔ လုပ္ရမွန္းမသိပဲ တကယ္ကိုပဲ ေနရခက္စြာနဲ႔ စိတ္ထဲကပဲ ဆုေတာင္းေမတၱာေတြ ပို႔သေပးေနမိပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ေတြ ၾကာလာၿပီးေတာ့ online မွာ friend add ထားတဲ့ profile ကိုဖတ္ရင္း မယံုမရဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ နာမည္မတူေပမယ့္ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္ ဆံုးတဲ့ ရက္မွာေမြးတဲ့၊ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့၊ ကြန္ပ်ဴတာေကာလိပ္နဲ႔ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၿပီး Never surrender ဆိုတဲ့ quote ကို လက္ဆြဲကိုင္တဲ့၊ စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါတဲ့ မိန္းကေလး မံုရြာၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိမွာလဲ...

တကယ္ကို တန္ဖိုးရိွလွတဲ့ ဆက္ဆံေရးရဲ့ ျပန္ဆံုေတြ႕မႈက အဖိုးထိုက္တန္လွပါတယ္။ enter ေတြေခါက္ၿပီး စကားေတြ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ Mark Zuckerberg ရဲ့ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕ဖို႔ အခြင့္ အေရးက ျဖစ္လာတယ္။ မိသားစု နဲ႔ပါ ေတြ႕ရေပမယ့္ အကန္႔အသတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြက ေနရာ အခ်ိဳ႕ အတူသြားခြင့္နဲ႔ ထမင္းလက္ဆံု တစ္ေခါက္စားခြင့္ကုိပဲ ရေစတယ္။ ဘယ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တကယ္ပဲ စက္စုပ္မိပါတယ္။ သူစိတ္ဓါတ္ေတြက်ၿပီး အသည္းအသန္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက သူ႕ေမေမ က စာပို႔ေပးပါတယ္တဲ့။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္ဆင့္စကားက လြဲၿပီး အဲ့ဒီစာကိုလည္း မဖတ္ရ၊ မၾကားသိရတဲ့ အေၾကာင္း ျငင္းဆန္ရတာ အားနာစရာေကာင္းလွၿပီး ယံုႏိုင္စရာ မရိွလို႔ ရွက္စရာလည္းေကာင္းလွပါတယ္။ ကိုယ္ဟာ တကယ္ပဲ တာ၀န္မေက်ပြန္ ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ...

အဲ့ဒီလို မေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို သူ႕ဘက္က ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပဲ ရင္ဖြင့္စကား ေျပာလာတာေတာင္ တကယ္ပဲ အရုပ္ဆိုးဆိုး တံု႔ျပန္မိပါတယ္။ အဲ့ဒီညက ဖုန္း၀င္လာေတာ့ ၈ နာရီေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။သူက လျပည့္ေန႔မို႔ ဥပုသ္ ယူထားေပမယ့္ သည္ဘက္ကေတာ့ မေရာင္ရာဆီလူး ျပႆနာေလးကို ရန္ျဖစ္ေၾကကြဲထားရလို႔ အိပ္ရာထဲ ပက္လက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ နည္းမွန္းသိလ်က္၊ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာသိလ်က္ ေလသံေလးနဲ႔ေတာင္ ႏွစ္သိမ့္ မေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ စိတ္ထဲက အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ ေတာင္းပန္မိပါတယ္။

မျပတ္လပ္တဲ့ လမ္းညႊန္မႈ အၾကံေပးမႈေတြ အျပင္... ေရးထားသမွ် စာေလးေတြ post တင္ခ်င္လို႔ layout ေတြ gadget ေတြ အတြက္ အကူအညီေတာင္းေတာ့ လုပ္ေပးရမလားလို႔ ေတာင္ ေမးတဲ့ သူ႕အေပၚ (မလုပ္ေပးဖို႔ ျငင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္၊ ကိုယ္ကလည္း လိုခ်င္တာကို ခ်က္ခ်င္းရမွ ေက်နပ္တဲ့ ေပါေပါပဲပဲ သေဘာထားနဲ႕ လူဆိုေတာ့) အားသလား မအားသလားမသိ၊ message ေတြ တစ္ေဒါက္ေဒါက္ ပို႔လို႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဆက္တိုက္ေျပာလိုက္တာ mail ထဲ အေျဖေတြ ပို႔ေပးလိုက္တယ္။

အဲ့ဒီ mail ေတြ က စြမ္းအားႀကီးပါတယ္...
စာအုပ္ကို ဖြင့္ေစတယ္၊
ေဘာပင္ကို ကိုင္ေစတယ္၊
သည္စာကို ေရးျဖစ္ေစတယ္။



14th February, 2013