ျမဳပ္ကြက္ကို ထြင္းထုတ္မိတိုင္း
သူေရာက္လာမလားလို႔
ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနတယ္။
တကယ္ေတာ့... သူက
စုေတရမွာ ေၾကာက္လို႔
ဓာတ္႐ိုက္ ဓာတ္ဆင္ေတြနဲ႔ အေပးအယူတည္ေနတဲ့
ခ်ယ္ရီေရာင္ ပြင့္ဖတ္ တစ္ခ်ပ္။
သူေပ်ာ္တဲ့ အစိမ္းမ႐ိွတဲ့
ျမင့္ျမင့္ကိုင္းကိုင္း ခန္းေဆာင္မွာက
ႏူးညံ႕တဲ့ အေမႊးပြ အေတာင္ေတြနဲ႔
သူဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းသက္ခ်င္ခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မတီးမႈတ္တတ္
အသံေၾကာင္တတ္တဲ့
႐ူး႐ူး႐ိုင္း႐ိုင္း ေလတစ္ေပြ။
7th January, 2009
Posts
2 comments:
တကယ္ကို အစ္မမေရးတတ္တဲ့ အေရးအသားေတြပဲ။ခ်ီးက်ဴးမယ္ေနာ္။မုန္႕၀ယ္ေကၽြး
မမငါးခ်ဥ္ပဲဗ်ာ ခ်ဥ္ပါခ်ဥ္ပါ
Post a Comment